Op zijn Anneveens: Zomer in Tuinwijk (dat dan weer wel)

De scholen zijn leeg, de speeltuinen rustiger, en zelfs de vogels lijken hun volume te hebben aangepast. Een stilte die soms wat melancholiek aanvoelt. Maar ook wel lekker.

Even op dat bankje bij de Jeu de Boules-baan zitten. Luisteren naar het ruisen van de bomen. Dat soort dingen doe je alleen als je niet onderweg bent, niet op weg naar iets, maar gewoon… bent.

Wandelen langs de verweesde beelden. Je weet wel, dat kunstwerk dat zich al jaren afvraagt of het gezien wordt. En die scheve kikker die eigenwijs blijft wijzen naar het huis van zijn weldoener. Elke zomer weer vraag ik me af: hoe zou het gaan met Ricardo? Even een mentale notitie maken om hem straks, als hij terug is van vakantie, even te vragen. Hoe gaat het?

Ondertussen wordt er nog steeds hard gereden. Ook in auto's. Ook in Tuinwijk. Een stad veilig maken is geen sinecure. Zeker niet als je van alles tegelijk wil: leefbaar, bereikbaar én gezellig. Soms lijkt het alsof de stad het stuur even loslaat. Maar goed, dat hoort erbij.

Dan een koffie bij Tijm, gewoon even luisteren naar de gesprekken om me heen. Over logeerpartijen, logopedie en lastige logica. Een praatje bij Friet & Visje, een zwaai naar de eigenaar van de DA-drogist. Even bijpraten met Ashein van de Vershoek – altijd goedgehumeurd, zelfs als het dertig graden is en de paprika’s op zijn.

Ik zwaai naar Gertjan van de Appie, die ondertussen al vijf keer hetzelfde kratje heeft verplaatst. Wijntje bij Noort? Zou kunnen. Maar ik moet weer verder. Even naar De Bilt, naar Q-Vignes. Horeca-run. Doet ook niemand voor je, hè.

Op de terugweg draai ik me even om en kijk naar het Willem van Noortplein. Dromerig, bijna filmisch. Een moment van illusie: alsof de tijd even stilstaat. Maar straks haasten mensen zich weer met boodschappentassen, gaan de terrasjes open, rammelen de kinderwagens, keffen de honden. En dat is ook goed.

Een beetje Parijs.
In Utrecht.
In Tuinwijk.
Dat dan weer wel.